Het einde van een vreemd jaar. Eentje dat we snel zouden willen vergeten, maar dat lang in ons geheugen zal blijven spoken. Wie had ooit gedacht dat een minuscuul klein beestje de ganse wereld in zijn greep zou houden? Corona heeft aangetoond dat wij als mens maar een klein radertje zijn in een immense machine die wij ‘de natuur’ noemen.
Hopelijk heeft deze ervaring de mensheid doen beseffen dat we die natuur best naar waarde schatten. Want ze bleef – ondanks de hele chaos die wij als maatschappij al hebben veroorzaakt – ons met open armen ontvangen. Gelukkig maar. Heel veel mensen ontdekten dat die natuur vlak bij hun huis een schitterende wereld is. Maar het is ook een kwetsbare wereld. Limburgs Landschap probeert deze natuur te beschermen en te behouden door natuurgebieden aan te kopen. Maar laat het duidelijk zijn; het enige wat wij doen is bestaande natuur veilig stellen voor de toekomst en waar het kan die verbeteren. Hierdoor komt er geen meter extra natuur bij. Integendeel, elke dag verdwijnt er weer een stukje open ruimte en natuur.
Onze huidige Vlaamse minister van milieu heeft die boodschap begrepen. Zuhal Demir ondernam alvast al heel wat initiatieven. Maar ook hier weer stuit ze op de beperkingen binnen ons landje. We zijn elk jaar met meer, elk jaar is er minder open ruimte en de ruimte die er is, wordt ook door andere sectoren geclaimd. Misschien moeten we eens gaan praten met onze minister van landsverdediging? Want de enige manier om in Vlaanderen meer natuur te krijgen, is om ze te gaan veroveren over de grens, vrees ik.
Daarom wil ik dit jaar afsluiten met een belangrijke boodschap: respecteer de natuur, behandel ze met de grootste zorg. Want wat er nu is, is waar we het mee moeten gaan doen. Ik wens iedereen een prettig en vooral veilig eindejaar.
Foto: Jan Leijskens